Канешне, у такім жа аб'ёме, як паступае CO2, пакідае воду 02 (гэта калі ня ўлічваць рыб і іншых спажыўцоў кіслароду, яны ж з'яўляюцца і дадатковымі пастаўшчыкамі CO2). Мы ж памятаем, што малярны аб'ём газа не залежыць ад масы малекулы. Хаця я дапускаю, што пасьля таго, як СО2 цалкам распусьціцца, аб'ём бурбалкі можа і паменшыцца. Частку кіслароду расьліны выпускаюць у чыстым выгдядзе (бурбалкамі).
Вучэньні Томаса Бара і Накамуры я прапаную пахерыць (ад літары "хер" - Х), як антынавуковыя. Аднак гэта толькі пасьля праверкі. Праверыць жа вельмі проста. Трэба паставіць перагорнутую шклянку пад ваду у супрацьлеглым (адносна дыфузара) кутку акварыўма і накапіць там гэтых лятаючых па аквасу бурбалак. Пасьля запаўненьня шклянкі гэтым баластным газам (а зьмест гэтых бурбалак, па-майму меркаваньню, - нішто іншае, як аналаг баластных газаў у праточных дыфузарах) акуратна яе дастаем і ў шклянку заносім запалку, што гарыць. Бачым, што яна ўспыхвае больш яркім полымям, робім выснову аб газе, што накапіўся.